Bij toeval las ik een column van Koos Dijksterhuis, columnist voor het dagblad Trouw waarin hij dagelijks zijn bevindingen over de natuur publiceert.
Deze column ging over het goudhaantje. Het goudhaantje (en zijn wat minder voorkomende broertje het vuurgoudhaantje) zijn echte overwinteraars in de Nederlandse natuur.
Koos schreef in zijn column dat er meestal in de wintermaanden veel leven in de (Naald)bossen in Nederland. Ze trekken meestal in groepen en zijn vaak in de aanwezigheid van mezen.
Koos schreef in zijn column dat er meestal in de wintermaanden veel leven in de (Naald)bossen in Nederland. Ze trekken meestal in groepen en zijn vaak in de aanwezigheid van mezen.
Uiteraard wilde ik ook graag dit mooie vogeltje vast leggen en dus ging ik onderweg.
Volgens Koos had je de meeste kans aan de rand van het bos, met veel jonge sparren/dennen.
Volgens Koos had je de meeste kans aan de rand van het bos, met veel jonge sparren/dennen.
Het duurde niet lang voor dat ik de eerste exemplaren zag rondfladderen.
Ze kunnen heel tam zijn als ze op zoek zijn naar de zaadjes, maar zijn over het algemeen zeer bewegelijk.
Ze kunnen heel tam zijn als ze op zoek zijn naar de zaadjes, maar zijn over het algemeen zeer bewegelijk.
Na een aantal pogingen lukte het me om er eentje vast te leggen.
Enkele weken later lukt het mij ook om zijn broertje de Vuurgoudhaan vast te leggen.
De belangrijkste verschillen zijn te zien op het kopje van beide vogels. Goudhaantjes hebben een open gezichtsuitdrukking met een groot donker – licht omlijnd – oog. Vuurgoudhaantjes daarentegen hebben een wat ‘strenger’ voorkomen. Dit komt door een duidelijke witte wenkbrauwstreep en een donkere oogstreep. Vaak is ook een oranjeachtige vlek zichtbaar in de zijhals. Sowieso is het vuurgoudhaantje wat uitgesprokener gekleurd dan zijn bijna-naamgenoot.